VERSLAG CARBAGE RUN 2011

24 juli 2011. De dag voor vertrek.
Route: Breda - Balkbrug

Rond 20.00 uur vertrokken uit Breda. Eerst nog even de banden op spanning gezet en de tank volgegooid. Toch nog steeds wat last van trillingen in de auto, waarschijnlijk afkomstig uit het linkervoorwiel, alhoewel het ook het rechtervoorwiel, linkerachterwiel of rechterachterwiel zou kunnen zijn. In elk geval: hij trilt. We pakken het zo. Bij 121 en 146 kilometer per uur hebben we er weinig last van dus die snelheden gaan we aanhouden. Verder loopt hij zoals de kat snort op het biljart in D'Olde Heerd. Over D'Olde Heerd gesproken; om ca 22.00 uur onze intrek genomen aldaar in het altijd pittoreske Balkbrug op zo'n 19 kilometer van Hardenberg. De eerste 180 kilometer dus achter de rug. Een paar andere teams zaten al aan de bar dus even snel de spullen op kamer 3 gegooid en ook maar neergestreken op de barkruk. Na een aantal goed getapte pilseners nog even dit verslag bijgewerkt en de wekker gezet op 06.30.

25 juli 2011. Dag 1.
Route: Hardenberg - Kopenhagen

‘S morgen na een eenvoudig edoch voedzaam ontbijtje de Beamer aangezwengeld. Alles feilloos. Toen we aankwamen op het parkeerterrein ergens in Hardenberg was het al een kakafonie van kleuren en vooral geluiden. Toch erg mooie en geinige creaties gezien. Na een uurtje begon de hele bende in beweging te komen. En dit ging met nog meer geweld gepaard. Na de opdrachtenlijst in ontvangst te hebben genomen reden we onder de startboog door. De run gaat beginnen. Het dorp uitrijden was echt gaaf. Wat een publiek zeg. Honderden camera’s, geweldig. Even de opdrachten doorspitten. Bleek toch lastig te worden. Wij hadden het gas er al goed op, en daardoor gingen we eigenlijk direct hopeloos de fout in. Wel snel, niet goed . Mart ging als een razende in de weer met 2 telefoons en 2 navigatiesystemen. We hebben geen beschikking over internet over de grens en daar wringt de schoen. We waren daardoor afhankelijk van derden. Een drukte van belang in de cockpit van de BMW. Dimple werd ingeschakeld als denktank en internetzoekmachine. Halverwege de oplossing van opdracht 1 kwamen we erachter dat we 150 km door waren geschoten voor opdracht 3 en 4. Gooooooooooooooooooooodvers. Discussie alom. Terugrijden is een optie. Maar hierdoor zouden we terug bij af zijn. Dus gaan we op dag 1 flink wat punten laten liggen. Gelukkig in Bremen dwars door de stad gereden om een standbeeld te vinden. Gelukt. Foto gemaakt en gaan weer. Op naar een klein plaatsje onder Hamburg, waar de oprichter woont van Modern Talking. Ja die ja. Zijn huis moest gefotografeerd worden. Ook gelukt. Dus 2 van de 5 opdrachten zijn in de pocket. De rest, het verlies, moeten we nemen als Real Men. Morgen MOETEN we gaan scoren. Nu dit verhaal schrijvend, zijn we op weg naar Flensburg. Mart is nu de coureur, en haalt alles uit de kast om de richttijd te halen. Maar het is druk op de weg en ook de “baustellen” zijn niet van de lucht. Dus we ploeteren voort. Met de auto gaat alles naar behoren. Enkele feiten: We halen op de snelweg een nette 1 op 11.6. We blijven last houden van een velg die trillingen veroorzaakt (echter met 131 en 121 en 96 km/h is het toch wel stil te noemen) Het enige wat dus echt niet meer functioneert is het rechter richtingaanwijzerverklikkerlampje op het dashboard....snap je. Een kleinigheidje dus. Rond een uur of 7 (pm) de finish gehaald. Door de ghetto van Kopenhagen wel te verstaan. De finishlokatie is volgens de surfdude achter de bar bij mooi weer erg leuk, met bikini’s enzo. Daar is nu weinig van te merken. Behalve een paar half weggerotte boten die morgen waarschijnlijk helemaal onder water liggen valt er weinig te zien. En de gratis WIFI doet het ook al niet. Dan maar even wat eten. De burgers worden aangeraden, maar is dan ook zo’n beetje het enige wat de pot schaft, dus doe maar. Blijkbaar zijn wij als bourgondische Brabanders toch te goed gewend, want wij zijn echt de enige die vinden dat het spul niet te vreten is. Morgen gewoon een Italiaans restaurantje zoeken ofzoiets. Zo te horen zijn er niet veel teams die veel opdrachten hebben gehaald, dus we zitten nog in de race. Na een pilsener hotel Bel Air maar opgezocht. Eindelijk WIFI dus kunnen we de site weer updaten, beetje skypen enzo. Morgen richting Zweden.

26 juli 2011. Dag 2.
Route: Kopenhagen - Vänersborg

De wekker vroeg gezet want vandaag willen we toch zoveel mogelijk punten gaan scoren. Even snel ontbijten en terug naar de finishplaats van gisteren om de opdrachten van vandaag in ontvangst te nemen. Maar we zijn niet de enige vroege vogels vandaag. Er zijn er meer vroeg opgestaan blijkbaar. Voor de opdrachten van vandaag moeten we een aantal dingen meenemen naar de finish, een levende pissebed, een jeneverbes en een stuk amalgneisgraniet en een ongeopend blikje bier met een temperatuur van 7 graden celcius. Ook moeten we een foto maken van een teamlid in scouting outfit. Op weg dus, over de langste brug van Europa Zweden in en aldaar eerst de tank volgooien. Het eerste tankstation (onbemand) is gesloten of in elk geval niet werkend. Wel vinden we daar een paar kleine pissebedden en vier bh’s (maar die laatste behoren niet tot de opdrachten en hebben we dan ook maar niet meegenomen). Net weer de snelweg opgedraaid zien we een aantal teams langs de kant staan op de vluchtstrook, dus ook maar even stoppen. Wellicht dat de gereedschapskist voor het eerst geopend kan worden. Maar dat hoeft niet. Team BelAngel 999 heeft de lekke band al vervangen en bovendien zelf alles bij wat nodig kan zijn, van aggregaat tot senseoapparaat. Dus dan maar een bakkie koffie, ook lekker. En hopen dat er geen politie langs komt. Een man of twintig op de vluchtstrook in gele en oranje hesjes alleen maar aan de koffie vinden ze vast niet goed. Met z’n allen nog even op pissebeddenjacht en nog een mooi exemplaar aan onze collectie toegevoegd. En weer verder. Na een uurtje even gestopt bij een Mac Donalds om te kijken of we daar de laptop even kunnen aanslingeren. En jawel, gratis internet dus even wat speurwerk voor de opdrachten. Ook even op zoek naar jeneverbessen. Bessen genoeg maar alleen van die rooie en de jeneverbes is blauw, maar .. we hebben wel een blauwe watervaste stift bij haha .. en ja hoor, na wat kleurwerk is de rode bes getransformeerd tot jeneverbes. Just in case, mochten we geen echte jeneverbes vinden, dan maar een beetje sjoemelen; alles voor de punten! Dan het stuk graniet wat nog gezocht moet worden. Naar wat speurwerk komen we er achter dat dit soort maar op 1 stuk van Zweden word gewonnen, en daar zitten we zo’n 300 km vandaan. Bij een bouwmarkt belt een zeer behulpzame medewerker alle in de buurt zijnde grafsteenbedrijven af, om voor ons de juiste steen te vinden. Maar dit gaat niet lukken. Dan op internet even de steen opgezocht hoe die er precies uitziet. En dan komt er weer een glorieus moment van ons. Naast de ietwat afgelegen bouwmarkt ligt een stapel graniet achtig steen. Wij zoeken als gekken, en na een kwartier komen hier toch mooie fake-exemplaren naar boven. En met wat juiste uitleg naderhand aan de wedstrijdleiding bleek dit echt wat ze zochten. Zo doe je dat. Ook de jenever bes zijn we nog niet echt aan uit. Ik bedoel blauw gestifte rode bessen.......mwah. Het lijken meer kleine glimmende kerstballetjes. Nu kunnen we goed praten, maar dit gaan we niet rechtlullen. Dus zoeken in afgelegen bossen naar die bes. Ergens een onverhard bospad ingereden en ja hoor, ik zag ze. En Mart komt direct met het vol overtuigende antwoord, kijk dit zijn nou jeneverbessen. Ja ja, de wedstrijdleiding dacht daat toch anders over en vond het bosbessen. Dus weg punten. Nu nog 2 opdrachten, waarvan 1 in scoutkleding gefotografeerd worden. Dit kan wel eens heel moeilijk worden. Geen scout te zien (terwijl er de dag van te voren hele horden rondliepen). Bijna bij de eindbestemming, in de middel of nowhere......een bordje “Jakthandlar’n”. Zou dat een jachtartikelenhandel zijn.......ja dat was het dus.Alleen was de deur op slot. Maar hij had er een briefje op geplakt "Kommer strax!"dus wachten maar. En na een tijdje kwam er een landrover aanrijden. De hele serieuze doch vriendelijke eigenaar hielp ons met een jachthesje, hoed, en sjaal. Foto gemaakt en gaan weer. Ook overtuigend geaccepteerd. Al met al een tevreden gevoel en een dito aantal punten. Maar even hadden we toch gedacht dat het een full pull zou worden vandaag. We zitten in de middenmoot denken we. Wel weer ruimschoots op tijd binnen. Maar dat komt ook omdat we van de geadviseerde route afgeweken zijn, en toch weer te veel snelweg gepakt hebben. We willen nog steeds te hard en te veel ineens vanaf vertrek. Dus dat gaat morgen verbeterd worden. De Beamer heeft nog geen klap verkeerd gegeven en loopt top. Geen spetterke olie verbruikt. Alleen de trillingen blijven........bij bepaalde snelheden. Het begint wel een ongeorganiseerde puinhoop te worden in ons rijdend kantoor. Na wat ouwehoeren met andere teams richting hotel (vlak bij de finish) en dit ziet er een stuk beter uit dan gisteren. Geen last van klopgeesten en hier beslaan de gordijnen tenminste de gehele raampartij. Verslagje maken en wat halve liters Eriksberg wegwerken en dan is dag 2 weer voorbij.

27 juli 2011. Dag 3
Route: Vanersborg - Lillehammer

Kukelekuuuuuuuu zei de wekker weer om exact twee minuten over hal zeven. De gordijnen open geschoven en ja .. dit beloofd een hele mooie dag te worden, zowel wat weer betreft als route enzo. Een superdeluxe ontbijtje en daarna weer eens kijken wat we vandaag voor opdrachten moeten doen. Nou, dat liegt er niet om. Een van de teamleden moet bij iemand in het zwembad gefotografeerd worden, kleren wisselen met een local, een lunch maken voor locals en gezamelijk oppeuzelen. De auto moet bij iemand helemaal in de garage. Oh ja, en nog twister spelen met de plaatselijke bevolking. En alles op de gevoelige plaat vastleggen. Eerst nog even olie peilen, nog steeds geen druppel verbruikt, dus gaan met die banaan. Vlak bij het vertrekpunt de eerste de beste wijk ingedraaid, en de auto in een soort van overdekte carport geknalt. De eerste foto’s genomen. Je kunt ze maar hebben; als we betere garages tegenkomen kunnen we altijd nog kijken. En verder .. Vandaag doen we geen snelweg, lekker binnendoor scheuren over mooie weggetjes door bergen en dalen, langs meren en bossen. Onderweg staan er veel borden met elanden erop en wat zouden we er graag een zien, maar behalve een kudde schapen en een hert (wel een flinke, zullen we zeggen dat het een Eland is?) geen vreemde beesten gezien. Ja .. een hele platte kat, althans nadat er een 17” 215 R 45 band van onze beamer overheen is gegaan. Dierenliefhebbers als wij zijn (vooral elanden) vinden wij dit verschrikkelijk, maar we hadden dit niet kunnen voorkomen; hij was te snel. En hij kwam van links dus we hadden in principe voorrang. Maar toch. Even slikken en weer doorgaan. Gatverdamme, is dat niet van Borsato? Eerlijk gezegd had ik die liever onder de auto gehad dan de plaatselijke poes. Over bananen gesproken trouwens. In een Spar (ze bestaan nog) wat brood en beleg gekocht en een sixpack water en .. bananen dus. En weer verder. On the road again zien we inens een groot opblaasbaar zwembad ergens in de tuin, dus omdraaien en de oprit op. Er staat al een ander team. En al snel volgen er meer. Maar van de vrouw des huizes mogen we het zwembad in, dus die punten zij ook binnen. John leest kaart en heeft het over het plaatsje Arvika. Hmm, volgens mij woont Annuska daar, mijn oud collega van een jaar of zeven geleden, die daar nu een de Bed and Breakfast heeft. Ja ik weet zeker dat het in Arvika is, maar pin me er niet op vast. Na het jeneverbessendebakel van gisteren weet ik niets meer zeker. Het is een half uurtje van de route maar, daar zouden we punten kunnen gaan scoren natuurlijk. Dus Dimple weer even ingeschakeld om het telefoonnummer te achtehalen. Een paar minuten later komt er een sms binnen en ja hoor het adres en twee telefoonnummers. Snel ergens stoppen en bellen. "Jij bent wel de laatste die ik aan de telefoon verwacht" zegt Annuska. Een kleine uitleg mijnerzijds en we zijn van harte welkom. Na een uitleg hoe we moeten rijden (twintig minuten volgens Annuska) gaan we op zoek. Zoals het de Real Men betaamt natuurlijk weer te hard voorbij de afslag gereden. Dus ergens maar even vragen, terug en uiteindelijk nog maar eens bellen als we in de buurt zijn. "Ik hoor jullie" zegt Annuska. Nu komt er wel een mooie roggel uit onze uitlaat, maar als ze ons hoort zijn we toch erg dicht bij. En ja hoor .. gevonden.

Na de voorstellingsronde (er verblijven ook echte gasten) snap ik niet meer wie bij wie hoort en wie kinderen heeft van wie (John is nu aan het woord) maar er zitten toch zeer leuke exemplaren tussen de gasten. Gaan we de punten bij elkaar sprokkelen? Ten eerste de foto waarbij een teamlid in de keuken een lunch bereidt. Voor ons betekent dit, pannenkoeken bakken. Ik smijt hierbij als een volleerd kok een flens door de lucht om hem weer op te vangen in de pan. (in andermans keuken gaat dit een stuk makkelijker). En knip .. op het juiste moment een prachtige foto geschoten van de pannekoek een centimeter of 21 boven de pan. Daarna de gegeten met 2 gasten (we zullen zeggen, dames die onze humor waardeerde) en de vrouw des huizes. Geweldig gelachen in dit uur. Helaas moesten we de licor cuarenta y tres (43 dus) die ´ s avonds aangebroken zou worden laten staan. Godvers jammer. We zouden hier graag een avondje doorzakken. Daarna de verkleedfoto. Ik had niet gedacht dat dit zou gaan lukken deze dag. Maar een hele spontane goedlachse schat, gaat de uitdaging aan. Ik trek een jurk aan en zij trekt het Real Men outfit aan. Dit bestaat uit een spijkerbroek plus Real Men Real Cars T-shirt. Mart zijn fototoestel ratelt hierbij onafgebroken. Helaas hebben ze geen twister en de garage en schuur staan vol met spullen zodat we de auto daar niet in kunnen parkeren. Dus dan het gas er weer op. Op aanraden van Annuska hebben we een top route gereden met bochten die lekker aangesneden werden. Lekker het gas erop houden met de automaat in S (sport) stand. Maar dit werd 1 keer even abrupt afgebroken door een uitbrekende vrachtwagen die veel te hard bergafwaards reed.......kantje boord. En daarna door een zooitje onverharde kilometers. Dit is puur ellende voor de beamer. Hij ligt zo laag op de grond dat de schildje van de Carbage Run de grond geregeld raakt. Rustig aan dus. Ondanks de mededeling van de organisatie dat de grenscontrole tussen Zweden en Noorwegen verschrikkelijk streng zou zijn en we dus rustig aan moesten doen, geen lawaai of grote bek, kwamen we probleemloos Noorwegen binnen. Na een tijdje zagen we mensen lekker zwemmen in een prachtig meer. Dat wil ik ook zei ik tegen Mart, en tegelijkertijd zie ik een inrit die ik links van de weg in wil. Vol in de ankers ...... Te enthousiast gereageerd, zo blijkt. Achterop komend verkeer gaat gierend in de remmen om onze Beamer te ontwijken. Mijn fout. Maar wij gaan lekker zwemmen. Afvinken maar. Door dat de kachel van de BMW totaal van slag is, blijft hij ons gezellig voorzien van warme lucht. En dat terwijl het buiten zo´n 24 a 25 graden is. Dus even een frisse duik en we kunnen we er weer tegen. De zwemboxen met tyrips aan de dakdragers gebonden (anders droogt het niet in de kofferbak) en daarna weer gazzzzz. De sportstand van de automaat is dik in orde bij stevige berghellingen (wel heel hoog in toeren). Geen spetterke olie verbruikt. Ligt heerlijk op de weg . Een geweldige dikke sound uit de laser-aufspuff. En een redelijk verbruik. We halen nu een gemiddelde van 1 op 11. Mensen, wees wijs, koop een BMW. FREUDE AM FAHREN. So far So good. De opdracht om twister te spelen laten we voor wat ´ie is. We gaan lekker BBQ-en op een mooie plek bij weer een ander meer, op ons net aangeschafte wegwerp-bbq. Daarna de finishplaats opgezocht, nog even blijven hangen, Dus Rockt, een band die ook als team meedoet, speelt en het bier kost omgerekend maar een euro of 8 per halve liter. Gelukkig hebben we zelf nog bier bij, alleen is dit ietwat warm geworden in de kofferbak van de Beamer. Dus toch maar het hotel opgezocht en het bier daar even in de vriezer gedeponeerd. Tijdens het schrijven van dit verslag zijn ze toch allemaal leeg geraakt. De dag zit er weer op en zoals voorspelt, het was een hele fraaie.

28 juli 2011 Dag 4.
Route: Lillehamer - Bergen

Gooodvers wat was dit een dagje wel zeg: Ten eerste begin ik met de werkelijk adembenemende natuur van Noorwegen. Er zijn wat mij betreft geen woorden voor te vinden. En toch ga ik er een paar voor noemen. Breathtaking (adembenemend had ik al), overdonderend, groots, schoon, woest, groen, met weinig te vergelijken. Indrukwekkend. De wegen die hier doorheen slingeren zijn meestal van redelijke tot goede kwaliteit. Edoch, vandaag hadden ze een route bedacht die alles van de BMW vergde. Hij heeft ongelofelijk op zijn mieter gekregen. Er was veel onverhard bij. Met gaten waarin makkelijk een wiel past. Dus de klappen op de 4 schokbrekers waren zeer zwaar. Desondanks hebben wij het gas er stevig opgehouden. Zon, regen alles kregen we erbij. Dus het was echt rock ‘n’ roll. Alleen zijn we een stuk van de route afgeweken. De langste tunnel van europa, 25 kilometer ofzo hebben we overgeslaan. Daar heb je toch geen ene reet aan. In een land met bergen, schitterende meren enz. enz. een beetje door een donkere tunnel gaan rijden; nee dat gaan we niet doen, daar waren we het snel over eens. En we hadden op de kaart een mooi weggetje gezien. En wat zijn we blij met deze keuze. Zo mooi hebben we het de hele week nog niet gezien. Tot de sneewgrens naar boven, en de mooiste watervallen die je je kunt bedenken en ga zo maar door. En de beamer heeft echt een puike wegligging en een heel fijn 6 pits motorke. Het sleurt overal doorheen. Ook bij zwaar klimmen, knallen we hem in zijn sportstand waardoor het toerental lekker hoog blijft. De auto is een vriend geworden. Dit kunnen we niet zeggen van de Audi Quatro van team de Waldmannen. Stonden vanmorgen met lek in het waterkoelsysteem. Even geholpen en na wat sleutelwerk en de nodige vloeken en gore klauwen hebben ze de dag toch kunnen volbrengen. Alleen bleek aan het einde van de dag, mijn zaklamp nog in de motorruimte te hangen. Maar netjes teruggekregen. Het benzineverbruik van de BMW is in de bergen weer helemaal op het oude niveau......gulzig. Maar hij kan bijna geen fout meer doen bij ons; de geweldenaar. Toen ik de opdrachten in hand kreeg, dacht ik dit wordt niets vandaag. Maar opnieuw maar 1 opdracht gemist. En die had ik toch echt moeten volbrengen. Het raakt me. De auto had gewassen moeten worden door 2 vrouwen in bikini’s. Het werden uiteindelijk 2 meisjes.......bij gebrek aan rondlopend materiaal, dacht ik dan dit maar. Maar ja, het weer was ook niet dusdanig dat de bikini’s massaal uit de kast getrokken werden vandaag. De wedstrijdleiding was onverbiddelijk. 13 jarige meiden zijn geen vrouwen. Ik moet ze gelijk geven. De rest was toch weer snel voor elkaar. Te weten; auto met 4 wielen in het water, een ei bakken op de motor, (wij hadden geklutst en spiegelei gebakken), met 10 of meer mensen in de auto (deuren dicht)....wel krap zonder achterbank, maar ook gelukt. Twee hele kleine mannekes met witte petjes erbij, nauwelijks waarneembaar op de foto, maar .. ze staan erop. Dus de steigende lijn is omgezet naar een consolidatie in punten, 8 stuks vandaag. Ook maar weer een leuk stekkie gezocht om de BBQ aan te steken. Worsten van het a-merk Cheffsgrill, beefburgens vandaag (hamburgers lagen er gisteren al op) en wegens erg lekker zijnde, wel net als gisteren, de kalkoensticks. Pilske erbij. Wat kan het leven mooi zijn. En uiteraard weer veel gelachen in de auto. Beetje onzin uitkramen daar zijn we goed in dus dat gaat de gehele rit ook door. Dus ’s avonds tevreden in een Hotel in Bergen waar ten eerste alles echt zo scheef is als een hoer. En ten tweede zo teringmoeilijk bereikbaar. Maar goed, we zijn er en de Beamer staat midden in het uitgaansgebied aandacht te trekken. Nog even een verslag maken, op de website knallen en morgen gaan we hopelijk de run geheel uitrijden en ... feesten in Oslo!

29 juli 2011. Dag 5.
Route: Bergen – Oslo

125 kilometer voor Oslo. John heeft bij de laatste tankstop het stuur overgenomen. Kan de laptop even op schoot voor het begin van het verslag. We hebben een hele mooie week achter de rug waarin zoveel gebeurt is, we zoveel gezien hebben en nog meer gelachen. Lastig om alles te onthouden en dan ’s avonds, als de drank ook al in de man is, nog de verslagen uit te werken. Dus onze welgemeende excuses daarvoor en voor de spelfouten die er ingeslopen zijn. Dus alvast maar beginnen nu. Vanmorgen vroeg uit bed gerold en dat ging bijna vanzelf in dat scheve hotel. Het ontbijt meegekregen vanwege ons vroege vertrek. Weer een mooie route vandaag en we trekken flink van leer. Gas, gas, gas vandaag. Voor de opdracht van vandaag moeten we alle kentekens van de auto’s van de organisatie noteren en dat zou moeilijker zijn dan we denken. Dat kan wel eens kloppen wa nabij het vertrekpunt staat er maar één. Dus dan gaan we maar eens voor de snelste tijd en misschien komen we die auto’s van de organisatie wel ergens tegen onderweg. We weten dat er al teams voor ons zijn vertrokken, maar vooralsnog zien we alleen een gele volvo voor ons. Na een tijd zien we die gasten langs de kant staan (even pissen zeker). Dus flink de vaart erin. De BMW doet weer goed z’n best. In de sportstand maken we flink meters en bouwen de voorsprong uit. Alleen hebben we vandaag een overtocht met de boot en al wachtend op de pont komen er een aantal teams bij. Een kwartier varen en we kunnen verder. Een stuk of wat teams gaan voor ons de boot af, maar halen we snel weer in. Opnieuw bouwen we de voorsprong uit. Maar we zijn niet zuinig bezig en tijdens onze stop voor benzine en broodjes komt de volvo toch weer voorbij en de zwarte Toyota Celica van de man met het gouden petje en circuit-ervaring, naar wij hebben vernomen op de boot. We wisselen van plaats en trappen het gas weer in. De Celica al snel weer voorbij en ook de mannen met de gele volvo (nu staan ze weer te luchen). Lunchen doen wij in de auto vandaag met verse broodjes met heerlijke ham en kaas. En water hebben we ook zat. Naast het gebruikelijke slappe geouwehoer ook tijd vandaag voor een serieus gesprek over het leven en geluk. Maar niet te lang. Ik draai even een fles Spa rood open die als een mooie fontijn de auto in spuit. Dat doet ons ook weer even denken aan het halve liter blik bier dat gisterenavond van de auto viel en twee meisjes in rokjes spuitend benaderde. Alle beentjes onder. Ach het is maar bier. Omdat we geen enkele carbage-auto zien staan bij parkeerplaatsen of benzinepompen vraag ik me toch sterk af of we toch niet al stiekum helemaal vooraan rijden. John denkt dat er teams een pont eerder hebben gehad en dat niet kan. Ik weet het niet; volgens mij hadden we dan al andere runners moeten zien. Soms moeten we vol in de ankers als we plotseling een fltspaal zien. Blijkbaar is ons navigatiesysteem onze rijstijl nu beu, want daar waar hij eerst nog vrolijk piepte bij het naderen van zo’n apparaat, denkt hij nu blijkbaar: zoek het zelf maar lekker uit. Afijn, ik klap de laptop dicht. John mag de rest later verslaan .

Mart heeft echt goed getrapt in de bergen, ideale lijnen, tegen het driften aan....We liggen echt zwaar op koers nu. Nadat ik het stuur heb overgenomen probeer ik dit vast te houden. Het eerste stuk gaat goed en rij alsof we de wereldbeker kunnen pakken met als eerste finishen. Maar het wordt snel duidelijk dat het laatste stuk weg dit niet meer toelaat. Het wordt drukker en het verkeer om ons heen staat op vakantiemodes. Ik wil wel maar ik kan niet harder. Ik begin me zelf te irriteren aan alles wat niet mijn tempo wil, maar dan realiseer ik dat dit voor de fun is en gewoon rustig aan mee moet hobbelen. Maar we liggen toch goed op tijd. Maar dan komt Oslo dichterbij. En dan gaat alles mis. De twee navigatiesystemen aan boord praten elkaar voortdurend tegen. De ene hebben we op zuid-afrikaans gezet, zodat we het verschil goed horen met onze boerendeerne uit Nederland. Tweede afraai oep de circel, en meer van dattum. Dit levert hele leuke hilarische woordspelingen op. Maar na echt ongelovelijk zwoegen in de spits van Oslo waar we honderduizend keer verkeerd zijn gereden wegens tunnels waar dus geen bereik is qua navi en splitsingen zonder borden. Hierdoor loopt de temperatuur in de Beamer hoog op. Na meer dan een uur te hebben verspeeld komt de laatste kilometer in zicht..........niet dus. We zitten in een woonwijk. Blijken er 2 adressen hetzelfde te zijn in Oslo. Heel de buurt erbij gehaald en om uitleg gevraagd. En ja hoor, na enige tijd komen er meer teams dezelfde straat in kachelen, zoals team de “looie lullen”.” Wie bunt verkeerd geried’n” en meer van dat soort geleuter. We gaan niet meer als eerste finishen op de laatste dag. Na veel discussie en toestanden met formulieren en navigatie systemen moeten we nog 22 km rijden. We kregen hulp van een wel heel erg behulpzame noorse meid. Is zelf haar laptop nog gaan aanzwengelen om een route uit te draaien. Afijn, uiteindelijk toch binnengereden en de volle punten gepakt op de laatste dag. Nu nog naar het feest en de uitslag. We zitten toch wel in de middenmoot. En het einddoel is gehaald; de finish in Oslo. Dat was ons streven. Morgenochtend gaan we toch bijtijds aan de terugreis beginnen. En dat wordt een lange.......ook daar komt nog een verslag van. Wat het eindfeest betreft .. ook daar komen we later op terug.

30 juli 2011. De terugreis.
Route: Oslo - Breda

Om 08.15 uur vertrokken uit Oslo, na een ontbijt in het Radisson Blu Park Hotel. Nog wat extra appels en bananen meegenomen voor onderweg. Breda in de navigators en daar gaan we weer. Deze keer een iets langere route dan we de afgelopen week gewend zijn. Heel veel valt er dan ook niet over te melden. De ene achter het stuur, de andere even de ogen dicht. Onze opdracht van vandaag: Vandaag nog thuis zijn. Gas erop en zo weinig mogelijk tijd verliezen. Stoppen doen we alleen om te tanken, snelle toiletbezoekjes, wat eten en/of drinken kopen en om van chauffeur te wisselen. Dus dan maar even de statistieken:
08.15 - Oslo
09.50 - Zweden
14.10 - Denemarken
17.30 - Duitsland
21.30 - Nederland
23.30 - Breda
Opdracht geslaagd!